το πόνημα των πονημάτων ω πόνημα …

       

δευτέρα

ο τύπος είχε δυνατό αέρα στα πανιά του εκείνο το πρωί: είμαστε καλλιτέχνες, καλλιτέχνες της έντασης, η δουλεία μας γίνεται αντιληπτή μόνο στο αίμα, πάει κατευθείαν στην καρδιά!

τρίτη

ήταν περίεργο, γιατί όχι μόνο ήμουν έτοιμη στην ώρα μου, ήμουν έτοιμη πιο νωρίς, πολύ πιο νωρίς, εγώ, που η φωτογραφία μου θα μπορούσε να μπει στον ορισμό του “καθυστερώ” σ’ ένα εικονογραφημένο λεξικό, εγώ που τίποτα δε μου αρέσει περισσότερο απ το να μαι στο κρεββάτι και να αναλογίζομαι τυπογράφους του 15ου αιώνα…αλλά απ τον Αλ ούτε φωνή ούτε ακρόαση

είχα χρόνο να θαυμάσω επανειλημμένα τον εαυτό μου στον καθρέφτη φορώντας αστυνομική στολή που μου είχε βρει ο Αλ, μου ταίριαζε, όπως… μια στολή με πολύ καλή εφαρμογή, έδειχνα πολύ ωραία, μια φερέγγυα αστυνομικίνα μιας μικρής πόλης “που πρόσφατα είχε φάει ξύλο”, που είναι υπερβολικά χαρωπή επειδή πήρε προαγωγή…

οι στολές ήταν ιδέα του τύπου…

δεν ήταν απαραίτητες για τη ληστεία, αλλά ήταν γλυκύτατες και ίσως να διευκόλυναν την κυκλοφορία σ’ ένα περιβάλλον όπου ο ένας στους τρεις θα ήταν ένστολος…δεν μπορώ να πω, είχε κάποια λογική ο ίματζ μέηκερ…

ήμουν νευρική, ή μάλλον στο στάδιο εκείνης της νευρικότητας που άρχιζε να μεταλλάσσεται σε ατόφιο πανικό, όσο σκεφτόμουν ότι είχαμε καταναλώσει μια ποσότητα καλοτυχίας που αντιστοιχούσε σε ολόκληρους πληθυσμούς…

έκανα όλο και πιο γρήγορα πετάλι στο φόβο μου, καθώς ο Αλ δεν εμφανιζόταν…

ο ρόλος μου στα διαδικαστικά της μέρας ήταν να περάσει να με παραλάβει ο Αλ και μετά να πάμε μαζί να παραλάβουμε το βραβείο!

η πόρτα άνοιξε, ήταν ο Μπισού, δεν ήταν ο Αλ…

ο φόβος είναι δυσκολοχώνευτος, έτρεξα στην πρύμνη να ξεράσω…

τον είδα!

κρυμμένος ήσουν!κι εγώ…νόμισα…σιχτίρ!

δε φαίνεσαι έκπληκτος που με βλέπεις, σχολίασα στον Αλ

δεν είμαι, αν και άργησες λιγάκι, έχουμε και μια τράπεζα να ληστέψουμε…είπε

εγώ άργησα;ούρλιαξα

σκάσε! εμείς οι δυο ξεκινήσαμε μαζί…σε περίμενα, είπε

εσύ ξεκίνησες μόνος σου, θυμάσαι με λήστεψες ή πήγες να με ληστέψεις…είπα

οκέι, πάμε…

πάμε…

όχι από κει!

βγάλε αυτή την ηλίθια στολή και πήδα! κολύμπα ως τα βράχια, σου χω ενδυμασία μη σκας προφεσσόρα μου!

η αλήθεια είναι ότι ήθελα να κολυμπήσω πολύ μακρύτερα…

κι ο Ζιλ; προδόθηκα

μπορεί να ξαναϊδωθείτε, έχουν συμβεί και πιο περίεργα, μου πέταξε δίνοντάς μου την ώθηση που εξουδετέρωνε την αναποφασιστικότητα μου για την επικείμενη βουτιά

στα βράχια μας περίμενε μια πλαστική σακούλα με ενδυμασίες στεγνές και … ο Ζιλ!

βλέπω ότι κρατάς το παλιό σου τραπέζι, κάτι καλό θα χει ένας κόσμος όπου μπορείς και κρατάς το παλιό σου τραπέζι, αλλά..είσαι τυχερή που σε βρήκα, είπε πετώντας μου μια πετσέτα, με κοίταξε με βλέμμα του τύπου «λοιπόν, δε θα με ρωτήσεις;»μου χωσε στην τσέπη το Θαλή…

ο  άλλος δε θα ρθει; ψέλλισα

ο  Ζιλ μου δωσε ένα σημείωμα, σου στέλνει αυτά:

«για τη μεγάλη Αυλαία; τι έχω να πω; ότι κι αν πω, θα ναι εικασίες, όχι γνώση, δεν έχουμε ιδέα αλλά στο τέλος μη ζητήσεις ιερέα, εσύ έχεις βγάλει άκρη, θα μπορούσα να κάνω λάθος, ο εαυτός μου είναι όλα κι όλα τα στοιχεία που έχω, όλα τα αγαθά είναι στην άλλη μεριά, εκεί που φυλάνε τις απαντήσεις, προφανώς δεν τα χουμε καταφέρει τόσο καλά όσο ο Γοργίας που ισχυριζότανε ότι μπορούσε να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις, ο Πρωταγόρας με το «τα πάντα είναι αληθινά» ή ο Γοργίας με το «μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε»;

όχι , αναβαθμίστριά μου, ταξιθέτριά μου, χοροδιδασκάλισσάμου, χρειαζόμαστε να πάμε παραπέρα, εκεί είναι η πληρωμή, εκεί είναι η μεγάλη μπάζα, και ο μόνος τρόπος είναι να πάμε πίσω απ την Μεγάλη Αυλαία

αν αναρωτιέσαι γιατί δεν κολυμπήσαμε παρέα, να ξέρεις ότι δε νομίζω να χω καν βραχεί ποτέ εκτός από μερικές φορές καλοκαίρι που ήθελα μια καλοκαιρινή βροχή»

…

τετάρτη η συνάντηση των τριών 9!

το πόνημα των πονημάτων!

κι έπειτα έρχεται το πρωινό που μετά από πολύ καιρό πρέπει να κάνω μια νόμιμη ανάληψη!

ο  Ζιλ μου δωσε ένα βιβλιάριο όπου αναγραφόμουν σαν 2^η δικαιούχος και με την εντολή σήκωστα όλα , μ’ έσπρωξε προς την κατεύθυνση μιας Κρεντί Αγκρικόλ…

στεκόμουν στην ουρά, σα φιλήσυχη πια πολίτης όταν τον είδα να μπουκάρει με την αυτοπεποίθηση ενός καλλιτέχνη που ξέρει ότι τον λατρεύουν…μπήκε και ο Αλ..παρατήρησα ότι δεν μπήκαν με σειρά, απλά έκαναν γενική κατάληψη

δε χρειάζεται να περιμένετε άλλο, ανακοίνωσε ο Ζιλ, ήρθαμε!

επί το έργον: θα πάρουμε όλα τα λεφτά, αλλά πρώτα ένα ανάγνωσμα απ τους αρχαίους!

πήγα κάτι να πω, από μνήμης, αλλά τη μια  σκεφτόμουν να μια ευκαιρία να απαλλαγώ απ’ αυτούς τους δυο, την άλλη μ ‘έτρωγε να κάνω την έξυπνη!

προτίμησα να κάνω την έξυπνη και την ώρα που ο πρώην υπάλληλος των χορηγήσεων την είχε δει τσιράκι του Διογένη του Λαέρτιου πέταξα αδιάφορα ένα «πάντα χρειάζεται ένα βιβλίο…οποιοδήποτε βιβλίο σα μέσο για να τιμηθεί μια παράσταση»

έλεγα παρ κερ την εισαγωγή, επίτηδες για να του μπω στο μάτι, όταν το μισό δικό μου μάτι αντιλήφθηκα στο τέλος της ουράς  έναν κύριο με ανθοδέσμη στην αγκαλιά, τυλιγμένη σε σελοφάν, το οποίο είχε άρχισε να σκίζει και αναρωτήθηκα αν θα πρόσφερε άνθη θαυμασμού σε μένα ή στο Ζιλ, όμως αυτό που έψαχνε δεν ήταν άνθος!

φύγετε από μπροστά μας κωθώνια, δε θα αγγίξετε ούτε δεκάρα, τη ληστεία την κάνουμε εμείς !η φωνή του κυρίου που σημειωτέον ήταν τόσο κακομούτσουνος λες κι έτρωγε ένα χτύπημα στο στόμα με μπαστούνι του μπέηζμπωλ σε κάθε του γενέθλια από τότε που ήταν έξι χρόνων φάνηκε να εκπλήσσει τους …φίλους μου

η κατάσταση με ξεπερνούσε, αυτή τη φορά ήμουν θεατής και όχι συνεργός, τι θα μπορούσα να κάνω; αν το να έχεις αποκρουστική φάτσα πρόσφερε οποιοδήποτε πλεονέκτημα, τότε την είχαμε άσχημα…

ακούμπησα στον πάγκο κι έδειχνα να διασκεδάζω με αυτή την απρόβλεπτη σύγκρουση συμφερόντων!

ξέρεις ποιοι είναι; ρώτησα

δυο κρετίνοι που πρόκειται να φάνε τα σκάγια μου, αυτοί είναι! μου απάντησε και μου έκλεισε το μάτι, εξυπηρετήστε την κυρία, διέταξε και μετά κοιτώντας με πρόσθεσε , κάνε τη δουλειά σου και τράβα για ένα καφεδάκι…

το χέρι του Ζιλ με σταμάτησε, και η φωνή του μου ακούστηκε τόσο αστεία…

λυπάμαι που αισθάνεσαι έτσι, όμως έχουμε προτεραιότητα, το χαμε κανονίσει απ την προηγούμενη βδομάδα…

οποιοσδήποτε μπορεί να το πει αυτό, είπε η μουτσούνα, μιας και πράγματι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να το πει αυτό!

είναι σαφές ότι δεν έχετε κάνει πολλή εξάσκηση σε τέτοιου είδους συζητήσεις, του πέταξε ο Αλ…το γράψαν οι εφημερίδες!

εγώ δεν το είδα! απαντά ο ανταγωνιστής

δε διαβάζεις εφημερίδες ;πετάγομαι

διαβάζω εφημερίδες! μ΄απαντά

ναι , αλλά αν διάβαζες εφημερίδες θα το ήξερες, συμπληρώνω

δεν το είδα! τα λεφτά τα παίρνουμε εμείς , επέμενε

μπορείτε να τα χωρίσετε, πέταξα μια ιδέα αλλά κανείς δεν κινήθηκε

ήταν μια από κείνες τις καταστάσεις όπου κανείς δε βιάζεται να ναι ο πρώτος που θα κάνει μια κίνηση, μιας και υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να σε αποσύρουν από την ενεργό υπηρεσία, να χάσεις την επαφή σου με το σύμπαν

ξέρεις , είπε ο Αλ ακουμπώντας στον πάγκο δίπλα μου, μου φαίνεσαι ανήσυχος…ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσεις καμιά δουλειά στην ύπαιθρο, εύκολη και υγιεινή

δεν ανησυχώωω, φώναξε με τόση ένταση, που σίγουρα ανησυχούσε, φύγε απ τη μέση τώρααα!

εγώ πάντως ανησυχούσα, δεν είχα διάθεση να με κόψει στη μέση καμιά καραμπίνα, ίσως ποτέ κανείς δεν έχει βέβαια, αλλά απ την άλλη ο χειριστής της, δηλαδή ο κακομούτσουνος τύπος, δεν ενέπνεε επαγγελματισμό και πείτε με σνομπ, αλλά δεν έβλεπα το λόγο να με κάνει κομματάκια ένα άτομο συγκλονιστικής ηλιθιότητας και ερασιτέχνης, εξάλλου ως βετεράνος στον τομέα των ληστειών τραπεζών, δεν είχα πολλή ανεκτικότητα!

έβγαλα απ την τσάντα μου το ρεβολβεράκι μου, στήθηκα στη μέση, το άνοιξα, έβγαλα τις σφαίρες και είπα:

αν μπορείτε να μου αποδείξετε ότι σας αξίζουν τα χρήματα, ότι έχετε υποφέρει περισσότερο απ ότι αυτοί οι δυο, η πίτα είναι δική σας!

        

πετώντας τις υπόλοιπες σφαίρες στο πάτωμα, πήρα μια, τη μοναδική, τη σήκωσα ψηλά και μετά την ξανάβαλα στο ρεβόλβερ, έβαλα και τα μαλλιά μου πίσω απ το αυτί και δίνοντας στη θαλάμη ένα καλό γύρισμα το δωσα στον Αλ

έβαλε την κάνη στο στόμα του και τράβηξε τη σκανδάλη

ένα κλικ αθόρυβο αλλά αξέχαστο, χωρίς εκκωφαντική εκπυρσοκρότηση! κούνησε το κεφάλι του σα να χε μόλις κατεβάσει μονορούφι ένα διπλό ζακόϊσκι

ααα πλάκα είχε, νομίζω θα το ξανακάνω, γέλασε δυνατά και πράγματι το ξανάκανε

μετά πρόσφερε το όπλο λέγοντας, πάρε μια γεύση παλιοσειρά!

το τι είχε απέναντί του γινόταν φανερό, είναι τ- τ- τ τρελλοί , δήλωσε η καραμπίνα

δε χρειάζεται να φύγετε με άδεια χέρια, τους παρηγόρησε ο Ζιλ, μπορούμε να σας δώσουμε αυτόγραφα!

δεν ήξερε τι να κάνει, σαν το γαϊδούρι του Μπουριντάν, είχε ακινητοποιηθεί και αντιμετώπιζε τα γεγονότα που ο ψυχισμός του δεν ήταν προετοιμασμένος να επεξεργαστεί, δεν μπορούσε να κάνει πίσω, γιατί θα ζημειωνόταν η εικόνα του και θα καυρωνόταν ο κόπος και η προσπάθεια που τον είχαν φέρει μέχρι εκεί και το ρίσκο να κάνει μπροστά ήταν η αιματοχυσία και το αεράκι να δροσίζει τα έντερά του, τα πράματα στένευαν και ο ιδρώτας άρχιζε να μυρίζει καθώς πλησίαζε η ώρα να αδειάσουν οι θαλάμες, να πάρουν την απόφαση οι σφαίρες, όταν ακούστηκαν σειρήνες!

τώρα μάλιστα, είπα, το ηχητικό παράγγελμα των πολιτσμάνων! ηλίθιοι!

η α α α  αστυνομία!είπε ο καραμπινάκιας

υπέροχα!είπε ο Αλ παραμένοντας εκτός γενικής ταραχής

μπορούμε να αφήσουμε αυτούς να αποφασίσουν ποιος ληστεύει την τράπεζα, αποφάνθηκε ο Ζιλ, να δούμε ποιον θα συλλάβουν…

η μουτσούνα τράπηκε σε απίστευτα γρήγορη και ζωηρή φυγή, δεν επέδειξε κανένα δισταγμό, κάλυψε αστραπιαία την απόσταση μέχρι την πόρτα που δεν άνοιγε και πεπεισμένος ότι τον είχαν παγιδέψει με κάποιο σύστημα ασφαλείας, την τιμώρησε χρησιμοποιώντας τη διπλόκαννη καραμπίνα

εντέλει σταμάτησε να σπρώχνει την πόρτα ίσως επειδή πρόσεξε την επιγραφή «σύρατε» και βγήκε, ενώ σε πολύ σύντομο διάστημα ακούστηκαν απ έξω φωνές και πυροβολισμοί..

θα φύγουμε απ την πίσω πόρτα, θα πάρουμε μερικά χρήματα είπε στην ταμία, αλλά πρώτα κάνε την ανάληψή σου μαντμαζέλ μου κλεισε το μάτι…

συναντηθήκαμε έξω, στο πίσω δρομάκι, έβγαλα απ το αυτί μου τη σφαίρα που υποτίθεται ήταν στο ρεβόλβερ και την έδωσα στον Αλ κλείνοντάς του το μάτι του είπα, μα πόσο τρελλός είσαι;

σίγουρα όχι όσο εσύ, με αγκάλιασε