τελείωσα ή ακόμα δεν… αργησα;;;

η πρόταση

προχωρώ

βάση της υπόθεσης ότι

 η τεμπελιά που ανέκαθεν με διέκρινε δεν ήταν ακριβώς τεμπελιά

αλλά

ένα καμουφλαρισμένo απόθεμα δημιουργικής ενέργειας

για το φονικό μου έργο…

ένα γραπτό δηλαδή όπου πυροβολώ τις λέξεις

και τους τινάζω τα γράμματα στον αέρα!

γράφω λοιπόν τα πάντα,

 τα παραληρήματα,

τα βαρετά,

τα μικροπρεπή…

δεν διακινδυνεύω τίποτα…

μαντρώνω όλους τους συνήθεις ύποπτους, και μερικούς ασυνήθεις,

ψαρεύοντας τους έναν έναν καθώς κάνουν την εμφάνιση τους…

αυτά για την περίπτωση που δεν μπορώ να εντοπίσω αμέσως κάποια φλέβα με πλούσιες αποδοχές…

Όχι τόσο για την υστεροφημία μου

αλλά

 για την ικανοποίηση,

αν και θα ήταν όμορφο να με διαβάσει κάποιος σε μερικές εκατοντάδες χρονιά…

γι αυτό έχω το τσίγκινο κουτί μου βέβαια…

είναι προφανές πως

δε θα θελα να έχω την κατάληξη που συναντώ σε πολλά μουχλιασμένα, λεκιασμένα βιβλία

που συναντώ σε παλαιοβιβλιοπωλεία:

τι μηδενικό!

τι σπατάλη μελάνης!

τι μηρυκασμός!

τι απόνερα από το δημιουργικό μπουμ κάποιου!

άδειες σελίδες μεταμφιεσμένες σε γραπτά…

γιατί κάποιος έκανε τον κόπο να τις γράψει;

να τις τυπώσει;

να τις πουλήσει;

να τις αγοράσει;

 να τις κρατήσει;

αν κάποιος στο μέλλον διαβάζει αυτές τις γραμμές…στο μέλλον…όμως!

 

το μήνυμα

συγνώμη που αυτά εδώ δεν έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από το

τι γάλα πίνουμε

 ή

τον σουφ

ή

τον μέγα Αλέκο

ή

το κόλλα δυο λέξεις

ή

η κολυμπήθρα, το λάδι και το μανουάλι

ή

αυτός, εκείνη , η άλλη και η παραζάλη

…

οποιοσδήποτε μπορεί να σουλατσάρει εδώ μέσα

να κάνει δηκτικά ή ανεγκέφαλα σχόλια

και

να κάτσει όσο θέλει

…

έχουν υπάρξει φορές που είχα πολλά να πω…

οφείλοταν η ευφράδειά μου σε κείνη την περίπτωση

στο ότι  αισθανόμουν ένοχη που προηγουμένως είχα σπαταλήσει το χρόνο σας;

ήταν η εκδίκηση της προπολλού χαμένης αθωότητάς μου;

Ή

ήταν η ενεργητική τεμπελιά μου;

τι έκανα;

μια λόγια κατάληψη!

χοχοχο!

τυλίγω το μπράτσο στον Μονταινάκο,

(ξέρετε αυτόν που πρώτος προσπάθησε να ξεσκαρτάρει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, προκειμένου να δει τι απαντήσεις είχαν πασπαλιστεί ανά τους αιώνες

και να τις παίρνουμε επιλεκτικά εμείς

κατά τη βόλεψή μας)

μεταξύ μας , να ένα καλό θέμα για καταχώρηση!

χοχοχο!

χαμογελάω βλακωδώς

και

υψώνω τον αντιχείρα στον αέρα για την πολαρόιντ!

λάμψη!

πφφφφουτ!

μια Άννα-νηστική φωτογραφία!

ζητώ συγνώμη αν τα βρίσκετε αδύναμα

 ή

προβλέψιμα καταστροφολογιζόντα

«ρέκβιεμ»

χαίρομαι που τα καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ…

ελπίζω η ανθρώπινη δυστυχία να είναι σε ανεκτά επίπεδα

οι συνθήκες να παρέχουν έναν ικανοποιητικό αριθμό ερεθισμάτων

και

η ευτυχία να μην είναι εκτός πεδίου…

 

ποτέ δεν είναι αργά για να…αργώ!

έτσι λοιπόν να ‘μαι εδώ σαν το θρεφτάρι στη λιακάδα,

μ’ ένα ποτήρι μπορντό,

περιτριγυρισμένη από τα υπολείμματα «σάντουιτς»

που έχουν πάρει το δρόμο χωρίς επιστροφή για τα ένδον μου!

να ‘μαι να το φιλοσοφώ…

οι υλικές συνθήκες είναι μάλλον ίδιες μ’ εκείνων που το εγκαινίασαν σαν επάγγελμα!

ήλιος, κρασί  και λίγος διαθέσιμος χρόνος!

απλά προηγούμαι κατά δυόμιση χιλιάδες χρόνια!

τρώγω πίνω και παρατείνω τη ζωή μου…

τι θα με  νικήσει;

μόνο κάτι απίθανο!

ή θα είναι ένας αστάθμητος παράγοντας

ή ένα δέντρο με σάπιες ρίζες

ή ένα αμάξι εκτός ελέγχου

ή ένα κακοήθες μικρόβιο που θα παραμονεύει στο τυρί ή θα σουλατσάρει στο κοτοπουλάκι μου!

εν κατακλείδι

θα προτιμούσα να λιάζομαι σε μια ζώνη υψηλής ηλιοφάνειας

και να είμαι αραχτή σε ένα γαλλικό καφέ

σιγά τι έχω να αφήσω ημιτελές!

σχεδόν τίποτα…

κοιτώ τα ραντεβού μου που δεν πήγα,

τις κακοξεφλουδισμένες πατάτες μου,

τα άπλυτα πιάτα,

τα μοναχικά βράδια σε φαγάδικα,

τα μποτιλιαρίσματα,

τα ακυρωμένα ταξίδια με τρένο,

τα βουίζοντα τηλεφωνήματα,

το βουρτσίσματα των δοντιών

και

συνειδητοποιώ ότι δεν είναι

ραντεβού μου που δεν πήγα,

κακοξεφλουδισμένες πατάτες μου,

άπλυτα πιάτα,

μοναχικά βράδια σε φαγάδικα,

μποτιλιαρίσματα,

ακυρωμένα ταξίδια με τρένο,

βουίζοντα τηλεφωνήματα,

 βουρτσισματα  των δοντιών

…

είναι η ζωή μου!

…

και σεις; τι;

…

υποθέτω βλέπουμε όλοι την ύπαρξη μας

όχι σαν τη ζωή μας

αλλά

σαν ένα δοχείο

σαν λυχνάρι

που περιμένει τη δουλειά,

τον άνθρωπο,

το γεγονός που θα το ανάψει!

…

όσες φορές προσπάθησα να το κοινωνήσω αυτό το αποτέλεσμα της οκνηρίας μου,

όσοι δε με γουστάρουν,

μου είπαν:

Katabran όλο λουφάρεις!

με έχουν πει τσοπάνα, τσαπατσούλα, ατημέλητη, αιρετικιά, παρορμητικιά, μηδενικό, τεμπέλα…

αυτοί που με γουστάρουν έχουν πει λίγο πολύ τα ιδία!

χοχοχο!

αισθάνομαι …τέλεια ως μουρόχαβλο κατσίκι παρέα στο κοπάδι των ανυποψίαστων αρνιών μου…βοσκώντας «ανάμεσα στους τοίχους»

 

Υγ. σε κάποια σειρά έγραψα για το σαντουιτσάκι μου, αυτό δε σημαίνει ότι έκαψα πάλι το φαγητό μου, απλά σημαίνει ότι τεμπέλιαζα για χάρη σας!